اين شهر با سابقه طولاني از جمله شهرهاي قديمي و با اهميت استان اصفهان است. مساعد بودن آب و هوا و سرسبزي محيط در شکل گيري هسته اوليه شهر نقش داشته‌است. بافت قديم شهر بارها تجديد بنا گرديده اما اصولا حيات و هويت آن حفظ شده و در حال حاضر از نظر ترکيب و بافت فيزيکي با بخش‌هاي مياني و جديد شهر تفاوت دارد. به احتمال زياد بافت نخستين اين شهر به پيش از اسلام برمي‌گردد.
مرحله بعدي گسترش شهر مربوط به زمان صفويه مي‌باشد که اصفهان به عنوان پايتخت انتخاب گرديد. قرار گرفتن اين شهر در محور جاده اصفهان به فارس که يکي از راههاي مهم تجاري بوده موجب رونق اقتصادي آن گشته‌است. از طرف ديگر به خاطر نزديکيش با اصفهان نوعي عملکرد نظامي نيز داشته‌است. در اين دوره به دليل امنيت نسبي بافت فيزيکي شهر توسعه يافت.
مرحله بعدي گسترش شهر مربوط به دوره قاجاريه است. در اين دوره شهر به شکل قلعه مانند و داراي دروازه بوده که هفت محله در آن جاي مي‌گرفته‌اند. مجموعه دروازه‌ها با عناصر تشکيل دهنده محله، نظير بازارچه گذر، مسجد، تکيه، آب انبار و حمام در عين استقلال نسبي به کل شهر نيز وابسته بوده‌است. بازار در مرکز شهر قرار داشته و به عنوان کانون اصلي مبادلات اقتصادي و تجاري، همه شريانها را به خود متصل نموده‌است.
در دهه چهل ايجاد امنيت نسبي در کل کشور و تبديل شهرضا به مرکز شهرستان موجب رشد شهرنشيني گشته، به طوريکه رشد کالبدي شهر در اين دهه چشمگير بوده‌است. در اين دوره از حيات، شهر به دليل ايجاد مناسبات جديد اجتماعي ـ اقتصادي و سياسي شهر از حالت ايستا خارج شده و به يک رشد نسبتاً سريع شهرنشيني دست يافت و صنايـع که تا اين زمان تنهـا در مقياس سنتـي آن مطـرح بوده جاي خود را به کارخانه‌هاي نسبتاً بزرگ سپرد. جهات گسترش شهر در اين دوره در بخش‌هاي شمال غربي بوده‌است و بافت فيزيکي آن به عنوان پيوند دهنده بافت قديم و جديد کاربرد شهري خود را حفظ نموده‌است.