شهري که اکنون خسروشهر ناميده مي‌شود در هزاره اول قبل از ميلاد، منطقه مسکوني قبيله‌اي بوده و نامش در آن زمان «آنياشتانيا» بوده‌است. مطابق نوشته دياکونف، مورخ مشهور روسي، در دوران حکومت ماد، قلاع اين منطقه استراتژيکي بوده است. Anyustania و آنياشتانيا هم مستثني از اين قاعده نبوده‌است. بنابراين آنياشتانيا در منطقه‌اي که داراي ديوارهاي بلند و برج‌هايي به فاصله زیاد از همديگر به‌صورت مضرس و دندانه‌دار بنا شده بود.
اين قلعه را مانند قلاع ديگر، رئيس ويس (قبيله) اداره مي‌کرد و کنترل تمامي آن و همچنين باز و بسته بودن دروازه‌ها با دستور رئيس ويس امکان‌پذير بوده‌است. روزها صبح زود فقط يک دروازه باز مي‌شد و دامداران رمه‌هاي خود را به چرا مي‌بردند، اما شب‌ها دروازه بسته مي‌شد.
در مراسم و جشن‌هاي مخصوص کشاورزان و دامداران به‌دستور رئيس قبيله هر دو دروازه باز مي‌شد، اما هنگام احساس خطر و حمله قبايل ديگر فوراً دروازه‌ها بسته مي‌شد و قلعه حالت جنگي به خود مي‌گرفت. در فاصله‌اي نه چندان دور، قلعه ديگري به نام «قلعه دينگو» قرار داشت که در آن قلعه نيز که کوچک‌تر از آنياشتانيا بوده، قبيله ديگري مي‌زيستند که گاهي مورد هجوم قلعه آنياشتانيا و يا بالعکس قرار مي‌گرفتند.
شهر خسروشهر در منتهي‌اليه ارتفاعات کوه‌هاي سهند قرار گرفته‌است.
قسمتي از شهر در داخل دره قرار دارد. اين شهر در فاصله بين کوه‌هاي سهند و دشت تبريز قرار دارد. به‌علت موقعيت ممتاز شهر خسروشهر، کليه امکانات مورد نياز مرکز استان از محدوده اين شهر و مناطق تابعه آن مي‌گذرد. به‌عنوان مثال، آب شرب شهر تبريز، شبکه گازرساني، خط‌آهن تبريز-تهران، محور تبريز-مياندوآب-سنندج از اهم اين موارد است.