اسدآباد شهري است باستاني که در قديم نام آن آدراپانا يا ادربنه کهن بوده که "ايزو دور خاراکي" در کتاب خود موسوم به راهنامه پارتي از آن نام برده است. اين شهر در دوره قرون وسطي و حتي در دوره مغول ، آباد و پر جمعيت بوده و احتمالا" در حمله مغول متحمل آسيب و ويراني نشده است. مورخان از اسدآباد به نام شهري پر جمعيت نام برده اند . مقدسي ، از ايواني که در يک فرسنگي آن قرار داشته ، نام برده است . بنا به گفته جغرافيا نويسان اسلامي ، اسدآباد دادراي مسجد جامع و بازارهاي آباد و اطرافش حاصلخيز بوده است . از تاريخ پيش از اسلام اسدآباد ، اطلاعات کافي در دست نيست . بعد از غلبه لشگر اسلام بر يزدگرد سوم ، اهالي شهر تسليم نشدند و بعد از مقاومت زياد متواري گرديدند . در نتيجه شهر سقوط کرد و روبه ويراني نهاد . ديري نگذشت که به فرمان سعد وقاص تقريبا" در محل امروزي ، شهر جديدي به نام سعدآباد ، بنا شد، که همين اسدآباد کنوني است. اسدآباد شهري کوهستاني با چشم اندازي بسيار زيبا و رويايي در دشتي زيبا از ارتفاعات الوند با آب و هواي مطلوب و طبيعت سرسبز و حاصلخيز مي باشد . از نظر تاريخي اسدآباد به علت نزديکي به همدان در زمانهاي قديم مرکز تمدن بوده است . آثار و نشانه هائي از تمدن بزرگ ايران در آن به چشم ميخورد . پيدايش سکه ها و مجسمه هاي دوران هخامنشي و سکه هائي از اتابکان لرستان در عمق شش متري زمين ، خمره هائي سفالي ، آجرهاي قالب بزرگ ، آثار تمدن بعد از اسلام ، خطوط کوفي حک شده در سنگهاي مزارها و کتيبه اي در دربند و چهاردولي ، نشان از قدمت اين منطقه دارد .