پارسيان در مهاجرت خود از ايران‌ويج نخست در غرب و جنوب درياچه اروميه ساکن شدند ولي پس از آن به مهاجرت خود ادامه دادند و تا سرزمين پارس (استان فارس) پيش رفتند. جلگه اروميه در دوران باستان در قلمرو مادها، آشوريان، و ديگر اقوام نيز قرار داشته‌است.
شاه عباس بزرگ پس از بيرون راندن عثماني‌ها از خاک ايران در صدد برآمد طوايفي را براي مرزداري قدرتمند در بخش غربي کشور مستقر سازد. شاه عباس براي اين منظور ايل افشار ساکن ابيورد خراسان و ديگر نقاط را در نظر گرفت.او کلبعلي سلطان ايمانلوي افشار را احضار نموده به لقب خاني و رياست کل ايل افشار منصوب نمود. سپس دستور داد که ايل افشار که شمار زيادي داشتند و در ولايات عراق، فارس، کرمان و خراسان سکني داشتند، با تمام امکانات خود حرکت کرده در جلگه اروميه ساکن شوند.
در اين جابجايي هشت هزار خانوار از شش ايل بزرگ اين طايفه در جلگه اروميه استقرار يافتند و حکومت اين ناحيه در اختيار کلب علي خان قرار گرفت.متن فرمان شاه عباس يکم خطاب به کلب‌علي خان که سبب اين جابجايي ايلي شد در دست است.
همين پيشينه سبب شد تا شماري از سران اين طايفه به‌ويژه پس از تأسيس ارتش جديد در ايران، در مناصب فرماندهي حضور داشته باشند.
حمدالله مستوفي (درگذشته? ??? ه.) در وصف اروميه مي‌نويسد: «اورميه ... باغستان فراوان دارد و از ميوه‌هايش انگور خلوقي و امرود پيغمبري و آلوي زرد به غايت خوبست و بدين سبب تبارزه اگر صاحب حسني را با لباس ناسزا يابند گويند: انگور خلوقي بچه دردرّ سوه‌اندر، يعني: انگور خلوقي دريده‌شده سبد-اندر.» تبارزه در اين جمله به معني تبريزيان است و جمله‌اي که آورده شده به زبان آذري است.
برخي از آشوريان و ارامنه پس از سال ???? و در ميان درگيريهاي روسيه و عثماني که باعث جابجايي مکاني جمعيتي شد اين شهر را ترک کردند. در زمان رضاشاه پهلوي آشوريان ايران دعوت به بازگشت به اين شهر شدند و چندين هزار نفر از آنها به اين شهر بازگشتند